Οι 5 πληγές της μουσικής

Έχεις κι εσύ αναρωτηθεί το τελευταίο καιρό τι δε πάει καλά με τη μουσική ? Δε μπορείς να το προσδιορίσεις στο κλασσικό “ Η μουσική δεν ήταν όπως παλιά”, αλλά κάτι δε σου κολάει, το 90% των κομματιών που βγαίνουν είναι ο ορισμός της σαβούρας και το υπόλοιπο 10% που ξεχωρίζουν από τη σαβούρα το έχεις ξεχάσει μετά από 1-2 μήνες (άντε 3 αν μιλάμε για τρελή επιτυχία). Τι στο διάολο έγινε και που πήραμε τη λάθος στροφή ; Για να δούμε…

Η 5 πληγές της μουσικής

Νούμερο 5

Hipsterαδες, αλτερνατιβάδες κτλπ.

Αυτή η σιχαμένη συνομοταξία υπανθρώπων είναι υπεύθυνη για πολλά από τα κακά της σημερινής μουσικής βιομηχανίας, τους έχεις γνωρίσει είναι ο κλασσικός ξερόλας με το ύφος των χιλίων καρδιναλίων που θα σε πρήξει για ένα συγκρότημα που το ξέρει ΜΟΝΟ αυτός και μόλις το μάθουν κι άλλοι 2-3 θα σου πει “ε αυτοί είναι πολύ mainstream και κλασσικοί κτλπ”. Συνήθως στα πρώιμα στάδια θα τον συναντήσεις σε Ροκάδικα ή Μεταλάδικα να παραπονιέται “Πάλι Maiden ρε DJ βάλε και λίγο Tool” εκεί εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ασθένειας. Αργότερα θα αρχίσει να ακούει όποια ανούσια μαλακία μόνο και μόνο γιατί είναι πρωτότυπη. Κι εκεί είναι που γίνεται το κακό, όταν η πρωτοτυπία γίνεται αυτοσκοπός και αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα τη μουσική, τους στίχους και όλα τα υπόλοιπα ανούσια πράγματα έχουμε “καλλιτέχνες” τύπου Skrillex που το μόνο όργανο που μάθανε να παίζουν στη ζωή τους είναι το Macbook (αυστηρά Apple γιατί είμαστε πρωτότυποι) και οι μοναδικές επιρροές που είχαν  είναι το 56αρι modem που είχαμε για να μπαίνουμε παλιά στο internet και η γραμμή παραγωγή της Ford….

Μμμμμμ Τέχνη...

Στο απόσπασμα και με συνοπτικές διαδικασίες παρακαλώ αρκετό από το οξυγόνο της Γης καταναλώσατε…

Νούμερο 4

15χρονα κορίτσια

Τα καθίκια της μουσική βιομηχανίας μυρίστηκαν φρέσκο κρέας στη συγκεκριμένη ομάδα και την έχουν βάλει για τα καλά στο στόχαστρο, το αποτέλεσμα ; Οι Big Time Rush, οι One Direction, και το εμετικό μυγόφτισμα που ακούει στο όνομα Justin Bieber … Ελα ρε ορκ άσε τα κοριτσάκια να ακούνε ότι μουσική θέλουν ποιο είναι το κακό ;

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ?

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ???

Περάσαμε πόσα χρόνια προσπαθώντας να ξεφορτωθούμε την ηλίθια μόδα των boybands (εναλλακτικά τρεις λαλούν και δυό χορεύουν) και τώρα θα τα επαναφέρουμε στη μόδα ; Θες να μου πεις ότι από τη χρυσή δεκαετία των 90s στην pop το μόνο πράγμα που μας έλειψε είναι οι Backstreet Boys, οι Nsync, οι Take That και τα λοιπά metrosexual ανδρείκελα ;  όχι

Ο Χ  Ι

Η μουσική προχώρησε, εξελίχθηκε (σωστά σε αυτή τη περίπτωση) και επέλεξε να υψώσει επιδεικτικά το μεσαίο δάχτυλο στα boybands. Τέλος.

Οκ οκ με τα boybands θα μου πείτε αλλά με τον Bieber ποιο είναι το πρόβλημα ;

Υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό το μαλακηστήρι θα με είχε αφήσει παντελώς αδιάφορο, αλλά έχει επηρεάσει τόσο πολύ τα 12χρονα-15χρονα κοριτσάκια που πλέον αποτελεί κίνδυνο. Ατάκες σε video clip “who wants to make out with me”, devil horns λες και είναι κακός ροκάς και δε συμμαζεύεται θα κάνουν τα ανύποπτα κοριτσάκια να νομίζουν ότι όντως είναι ροκάς. Και πάμε στο άλλο, οι στίχοι που περηφανεύεται ότι τους γράφει μόνος του… Θαυμάστε στίχους από τη πρώτη του επιτυχία…

And I was like baby, baby, baby, oh
Like baby, baby, baby, no
Like baby, baby, baby, oh
I thought you'd always be mine, mine

Baby, baby, baby, oh
Like baby, baby, baby, no
Like baby, baby, baby, oh
I thought you'd always be mine, mine

I weep for humanity

Και όλα αυτά είναι τα μικροπράγματα μπροστά σε αυτό που διάβασα και παραλίγο να χάσω τα μαλλιά μου. Κάποια στιγμή πριν κανα χρόνο ο Bieber δήλωσε “Αισθάνομαι σαν τον Kurt Cobain της γενιάς μου”

ΤΙ ΛΕ ΡΕ ΑΠΟΒΛΗΤΟ ????

Αφού αισθάνεσαι τόσο κοντά στο Kurt Cobain γιατί δε μας κάνεις τη χάρη να ακολουθήσεις τη ίδια πορεία, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑ.

Νούμερο 3

Η αλλαγή της Rap/Hip-Hop

Θυμάστε τι ακούγαμε στα 90s ? 2pac, Coolio, Notorious Big… Και όλοι αυτοί είχαν κάτι να σου πούνε. Βλέπεις η Rap/Hip-Hop γεννήθηκε στις φτωχογειτονιές του Σικάγο και της Καλιφόρνια και σαν επακόλουθο οι στίχοι της είχαν κάτι σοβαρό να πουν, καταπιανόντουσαν με θέματα όπως η αστυνομική βία ή τον ρατσισμό, κι αν ξεχάσατε απλά ξανακούστε για λίγο το Changes του 2pac ή το Gangstas Paradise (κομμάτι θρύλος). Ακόμα κι όταν όμως δε καταπιανόταν με τόσο σοβαρά θέματα έβγαζαν όμορφα κομματάκια όπως το Ms Jackson των Outkast.

Ακούστε τώρα ένα τυχαίο κομμάτι από το 2000 και μετά, θα δείτε έναν αναβολιασμένο τύπο με έναν ολόχρυσο πολυέλαιο πάνω στο λαιμό του να καμαρώνει για το πόσα λεφτά/γκόμενες/αυτοκίνητα/σπίτια έχει. Και ποιοι τα τραγουδάνε ? Ένας τύπος που λέγεται 50cent, Labyrinth, Flo-Rida και ο Lil’Wayne ΡΕ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ? Και αν δε σου ακούγεται τόσο γελοίο απλά προσπάθησε να το μεταφράσεις στα Ελληνικά, φαντάσου το σε μια αφίσα για συναυλία “Στις 16 Ιουνίου στο Terra Vibe, Opening Act ο Λαβύρινθος με τον Πα-Γκράτι Headliners ο Μικρός Κωστας και ο 50 λεπτά” ΤΙ ΣΤΟ ΠΟΥΤΣΟ ???

Και πες οκ τουλάχιστον μπορεί να rapαρουν ωραία και να έχει ρυθμό το κομματάκι αλλά που τέτοια τύχη ? Τα περισσότερα κομμάτια πλέον είναι κάτι 3λεπτα κομμάτια και σε αυτά τα 2μιση λεπτά είναι το ρεφρέν που το έχουν πάρει αυτούσιο από κάποιο άλλο Rock ή Pop κομμάτι της δεκαετίας 80/90 προκειμένου να φτιάξουν “διασκευή”.

Με αυτά και αυτά φτάσαμε από αυτό

Σε αυτό

Νούμερο 2

Οι γκόμενες

Όχι όχι δεν εννοώ τις γυναίκες ακροάτριες, εννοώ τη κάθε τυχάρπαστη μπουρούχα που επειδή πολύ απλά έχει μια εμφάνιση άνω του μετρίου πρέπει ντε και καλά να γίνει τραγουδίστρια.  Αν εξαιρέσεις με το ζόρι 5-6 που έχουν υποφερτή φωνή η συντριπτική πλειοψηφία είναι αυτό που πολύ απλά λέμε “από φωνή… κορμάρα”. Οκ στην αρχή μου άρεσε κι εμένα, όπως και στον κάθε άντρα, το όλο φαινόμενο, αλλά μετά από τη 58^η τραγουδιάρα που το μόνο που έχει να επιδείξει είναι ένα ανεπτυγμένο μπαλκόνι κάπου βαριέσαι και θες να ακούσεις και λίγη μουσική ρε γαμώτο.

Αλλά βλέπεις το πρόβλημα δεν είναι μόνο στη μουσική… Από τη στιγμή που εμφανίστηκε το φαινόμενο “γκόμενα να’ ναι κι ότι να’ ναι” οι εν λόγο καλλιτέχνιδες άρχισαν να μοιάζουν όλο και πιο πολύ μεταξύ τους οπότε για να ξεχωρίσουν από το σωρό με τις κόπιες άρχισαν να πετάνε όλο και πιο πολλά ρούχα από πάνω τους, μετά αφού μείνανε με τα απολύτως απαραίτητα άρχισαν να μικραίνουν τα ρούχα για να μπορέσουν πάλι να ξεχωρίσουν, μετά άρχισαν να προκαλούν με συμπεριφορές του στυλ δείχνω λίγο βυζάκι στη συναυλία(Janet Jackson) ή με λεσβιακά φιλιά επι σκηνής (Madonna-Britney Spears) και εκεί εγώ όπως και οι περισσότεροι άντρες έλεγα ΓΑΜΩΩΩΩΩΩ που να ξέραμε τότε… Που να ξέραμε τι θα ακολουθούσε…

Βλέπεις αφού μείνανε με τα μικροσκοπικά εσώρουχα και δείξανε ότι μπορούσανε να δείξουν στη σκηνή και σε βίντεο που “τυχαία” βρήκανε το φως της δημοσιότητας έπρεπε να βρούνε άλλους τρόπους να ξεχωρίσουν από το σωρό  κι εκεί είναι που χάθηκε η μπάλα και έχουμε αποτελέσματα όπως αυτά…

Εν τέλει ένα φαινόμενο που ξεκίνησε με το να εμφανίζει γκομενάρες τραγουδίστριες  κατέληξε στο να εμφανίζει κάτι που δεν είναι ούτε γκόμενα ούτε τραγουδίστρια. I rest my case.

Νούμερο 1

Μόδα και γκρίζα διαφήμιση

Οι δύο δαίμονες της μουσικής που την έχουν φέρει σε αυτό το χάλι σήμερα. Θα μου πείτε “έλα ρε Ορκ πάντα η μόδα συνδεόταν με τη μουσική” και έχετε δίκαιο αλλά ξεχνάμε μια πολύ βασική διαφορά. Μέχρι τα 00s η μόδα ακολουθούσε τη μουσική, τώρα είναι η μουσική που ακολουθεί τη μόδα. Στα 80s κυριαρχούσε το rock και η metal μουσική γι’αυτό και όλοι κυκλοφορούσαν με μαύρα δερμάτινα και καρφιά, αργότερα βγήκαν οι duran dura και ο Bowie και όλοι κυκλοφορούσαν με άσπρα κοστούμια και κίτρινα πουκάμισα κτλπ… Τώρα υπάρχει ένα τεράστιο επιτελείο σε κάθε δισκογραφική εταιρεία που αναλύει τις τάσεις της μόδας και σου παράγει ένα τυχαίο “καλλιτέχνη” με περιορισμένη διάρκεια ζωής… Κι εκεί που είχες τη μουσική να παράγει μόδα τώρα έχεις τη μόδα να παράγει μουσική και μάλιστα της χειρότερης δυνατής ποιότητας.

Και τώρα που τελείωσα με τη μόδα πάμε στο θέμα της διαφήμισης. Λίγοι θα το έχετε προσέξει αλλά η λεγόμενη γκρίζα διαφήμιση οργιάζει τα τελευταία χρόνια σχεδόν σε όλα τα βίντεο κλιπ, εκεί που βλέπεις την Avril Lavigne να σηκώνεται από το κρεβάτι της ξαφνικά η κάμερα εστιάζει στην ολοκαίνουργια Sony τηλεόραση, εκεί που η Lady Gaga κλαίγεται για το Bad Romance της στο περίεργο κλαμπ ξαφνικά η κάμερα ζουμάρει στη πανάκριβη βότκα Nemiroff. Η γκρίζα διαφήμιση όμως γίνεται πολύ πιο ξεδιάντροπα στην Ελλάδα, εκεί που τραγουδάει η Βίσση ξαφνικά αρχίζουν και “βρέχουν” σηματάκια της Cosmote, εκεί που οι Going Through τραγουδάνε ξαφνικά σταματάνε και απλά πίνουν Red Bull κτλπ.

Καλά ρε Ορκ αυτά τα τελευταία θα μπορούσες να τα βάλεις σε δυο διαφορετικές κατηγορίες. Όχι εξυπνάκια αναγνώστη για μια ακόμη φορά χάνεις το δάσος. Βλέπεις η μόδα και η γκρίζα διαφήμιση έχουν το ίδιο σκοπό και αποτέλεσμα και άρα μπαίνουν στην ίδια κατηγορία, βάζουν την ίδια τη μουσική σε δεύτερη μοίρα κι έτσι έχει τους πιο πετυχημένους καλλιτέχνες αντί να υπηρετούν τη μουσική να σου πλασάρουν κάτι τελείως άσχετο με τη μουσική μέσο της μουσικής και αυτό είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που έχει δεχθεί η μουσική σήμερα. Όταν βγαίνει καινούργιο τραγούδι από κάποιον και εσύ σχολιάζεις τι φοράει αυτός που τραγουδάει και υποσυνείδητα θες να αγοράσεις κάτι τότε δε μπορούμε πια να μιλάμε για μουσική.